AI লাভক্ৰাফ্টৰ অটোমেটন

সংগ্ৰহদ্বিঘাত

এটা প্ৰাচীন টোমৰ ছাঁয়াময় গভীৰতাত নিহিত হৈ আছে এটা কুটিল ভয়ানকতাৰ কাহিনী যিয়ে আনকি সাহসী আত্মাকো ভয়ত কঁপিব। ইয়াত আৰ্খাম নামৰ এখন অভিশপ্ত চহৰৰ কথা কোৱা হৈছে, যিখন এলড্ৰিচ গছৰ গুটিয়া ডালৰ তলত নিৰৱে সোমাই আছে। পাহৰি যোৱা ৰাস্তাবোৰৰ ওপৰত সময়ে নিজৰ শ্বাসৰুদ্ধ কফনখন পেলাই দিছে, য’ত ক’ব নোৱাৰা গোপনীয়তাবোৰে নিদ্ৰাহীন হৈ পৰিছে, নিৰ্ভীক মনবোৰে উন্মোচন কৰিবলৈ অপেক্ষা কৰি আছে।

এই পৰিত্যক্ত ঠাইখনৰ ভিতৰতে কু-অভিপ্ৰায় আৰু উন্মাদনাৰ পৰা জন্ম লোৱা এটা জীৱই আলোড়ন কৰে। ভয়ংকৰ ফুচফুচানিত ফুচফুচাই কোৱা ইয়াৰ নাম নিয়াৰ্লাথোটেপ, ক্ৰলিং কেঅ’ছ। হাজাৰ ৰূপৰ আকৃতি সলনি কৰা ঘৃণনীয় বস্তু, ই মানৱ জাতিৰ হতাশাৰ ওপৰত ফুলি উঠে, মৰ্ত্যলোকক ইয়াৰ কূটনৈতিক ষড়যন্ত্ৰৰ ওচৰত বলি হোৱাৰ সময়ত উন্মাদনাৰ সীমালৈ ঠেলি দিয়ে।

মাজত আত্মগোপন কৰি থকা অশুভ উপস্থিতিৰ বিষয়ে অজ্ঞাত চহৰৰ মানুহবোৰে নিজৰ লৌকিক জীৱনটো চলাই যায়। তেওঁলোকৰ বাস্তৱতাৰ প্ৰকৃত স্বৰূপ, মহাজাগতিক ভয়ানকতাৰ অগাধৰ পৰা তেওঁলোকক পৃথক কৰা পাতল ওৰণিখন তেওঁলোকে কমেইহে জানে। কিন্তু এনেকুৱাও আছে যিয়ে আন্ধাৰৰ আভাস পায়, যাৰ মন চুই যায় আৰ্খামৰ দুঃস্বপ্নময় গুহাবোৰৰ ভিতৰত লুকাই থকা বিচিত্ৰ সৌন্দৰ্য্যই।

এই সাহসী কেইজনমান কবি আৰু সপোন দেখাই গোপনে গোট খায়, তেওঁলোকে অনুভৱ কৰা কিন্তু সম্পূৰ্ণৰূপে বুজিব নোৱাৰা এলড্ৰিচ সত্যবোৰ প্ৰতিফলিত কৰা ভয়ংকৰ পদ্য লিখে। মৰ্ত্যলোকৰ বাহিৰলৈ যোৱা টেণ্ড্ৰিলৰ দৰে তেওঁলোকৰ কবিতাবোৰে ক’ব নোৱাৰাটোৰ সাৰমৰ্মক ধৰি ৰাখিব বিচাৰে, তেওঁলোকৰ আত্মাক গ্ৰাস কৰা ভয়ক সামৰি ল’ব বিচাৰে।

এই ভয়ংকৰ পদ্যৰ শাৰীবোৰত তেওঁলোকে এলড্ৰিচ লেণ্ডস্কেপ আৰু নিষিদ্ধ অনুষ্ঠানৰ প্ৰাঞ্জল প্ৰতিকৃতি অংকন কৰে। তেওঁলোকে ছিন্নভিন্ন একক শিলাখণ্ড আৰু পাহৰি যোৱা সমাধিৰ বৰ্ণনা কৰে, য’ত অস্থিৰ মৃতকসকলে চিৰন্তন নিদ্ৰাত আলোড়িত কৰে। তেওঁলোকৰ কথাৰ জৰিয়তে তেওঁলোকে সময় আৰু স্থানৰ কুঁৱলীৰ মাজেৰে ছিটিকি যোৱা বিচিত্ৰ দানৱক জাদু কৰে, যিয়ে তেওঁলোকে উন্মোচন কৰা ৰহস্যবোৰৰ মাজত ডুব যোৱাৰ সাহস কৰাসকলৰ মনক দাবী কৰে।

নিজৰ আপাত দৃষ্টিত অস্বাভাৱিক ম্যুজৰ দ্বাৰা পৰিচালিত এই কবিসকলে এইচ.পি. লাভক্ৰাফ্ট, মহাজাগতিক ভয়ানকতাৰ এজন নিপুণ। তেওঁলোকে লিখা প্ৰতিটো শাৰীৰে তেওঁৰ অস্বস্তিৰ অনুভূতি জগাই তোলা, আমাৰ কল্পনাৰ আটাইতকৈ ক’লা চুকবোৰক জাগ্ৰত কৰাৰ অনন্য ক্ষমতাক শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনায়। তেওঁলোকৰ কবিতাবোৰো লাভক্ৰাফ্টৰ নিজৰ ৰচনাৰ দৰেই বুজিব নোৱাৰা ক্ষেত্ৰসমূহৰ পৰ্টেল, য’ত কেৱল মৰ্ত্যলোকে বহুবিশ্বৰ বিশালতা আৰু ভিতৰত বাস কৰা ভয়ানকতাৰ আভাসহে পাব পাৰে।

গতিকে সাহস কৰিলে এই ভয়ংকৰ কবিতাবোৰৰ কুটিল জগতখনলৈ সাহস কৰক। তেওঁলোকৰ সৈতে অগাধলৈ নামি যাওক, আৰু হয়তো, যদি আপোনাৰ সাহস আছে, তেন্তে আপোনাৰ নিজৰ আত্মাৰ ভিতৰতে নিদ্ৰাহীন ভয়টো জাগ্ৰত কৰক। কিন্তু সাৱধান, কাৰণ এবাৰ আতংকৰ প্ৰকৃত মুখখনৰ আভাস পালে পিছলৈ ঘূৰি যোৱাৰ কোনো উপায় নাই।